Adamkarga’ya
ama çırpınan
eleme hattatı
keşkeyi kırbaçla
türlü işkence
ve üstünkörü merhametle
aklı başında sarhoşluğa
getiren ne uzun zaman
yitirilen bilinçle
kavuşulmazı hatırlayan
kendi yüzüne hayali
şeffaf ayna odağından
bakandır kaç gün sonra
giderek çıplaklaştıran
sel halinde geçiş
çınlamalar ve algıya hükmeden
sessizse belki ağaçtır
kokuysa kesinlikle ağaçtır
perde kapalıysa çalı
aralanınca
karga ve dervişse en güzel halinde ağaçtır
görünmeyince serpuş ve baston
görününce sarık ve asadır
yavaşlayan şeyler var ve üzerimi bilen
yamaçlar çoğaldıkça güneşi hızlandıran
son güneşimi istiyorlar
anlıyorum artık uzaklaşmak böylesi
son bulmanın ardında
hala görünen
hatıra ve düşünülen şey
arzusuyla bunalan
kabul haline
bildiriyor ve bildirmiyor
vazgeçtiği iradeye
bilincin son bahşını