Senin bulutların bu göklerden geçmeyecek belli
Bunu çoban irfanıyla kavradım
Dağı, ağacı ve toprağı kokladım
Bu mülke damlası değmeyecek bildim
Tozdur, çöle dönecektir zaten tek güneşlik canı kalmıştır çoraklarımın
Kurumuştur dilim damağım
Yine böyle yutkunduğum geceler de olmuştur
Belki alışkanlıktır belki de yazgıdır öyle
Huydur belki, cânı beklemekte
Ha çıktı ha çıkacak
Eli kulağındadır
Ya ad konacak
Ya sala okunacaktır
Senin bulutların bu yamaçtan geçmeyecek belli
Bu dem gözlerimi göklere dayayıp
Ovalar gibi düz ve sonsuz ve sarı
Bulutları uslandıran sabırla
işim beklemektir
Beklemek iltihabıdır ruhun oysa
Ama ben keten sarı gömleğimi giydiğimde yurduma ulanırım
Yurdum başak sarısı teniyle insanının alışkandır beklemeye
Yahut mahkûmdur umunmaya
Oysa belli ki geçmeyecek senin bulutların buradan
Her şeyden az, hiçbir şeyden tam değildir içim
Fakat gülen yüzüm de vardır ki
-Her hayırda şer olma ihtimalinden midir-
Biraz evhama gebedir
“Belki”lerin yormasıdır oysa hepsi
Çünkü hayalleri imkanlı kılan yağmur değil midir?
Bulutlu bir gök değil midir kandıran
İhtimallerle kır insanını yoğuran
-Sevinçler kursaktadır-
Ve umudu doğuran da o değil midir
Ki insan göklere bakıp irfan devşirmeye meyillidir
Ben kentli yordamımla
Balkondan uzattığım başımı göklerden uzak tutup
Asfalta ve betona inandırılmış bilgeliğin tortusunu
Gri ufuklarımdan kazıyarak
Çıkardım anlamını:
Senin bulutların benim göklerimden gayrı geçemez belli